Waarom de kans groot is dat half invalide NL er met de kerst slordig bij zit

Aangezien ik er tegenwoordig een kwart ochtend over doe om mezelf aan te kleden of in een jas te hijsen, waarbij de kans bestaat dat ik na uren noeste arbeid de jas, het vest of de jurk schuinscheef om mijn schouders heb hangen, bestelde ik onlangs een aankleedstok bij een webwinkel in thuiszorgproducten. 

Helaas kon de stok kon niet direct geleverd worden. Volgens de meneer van de thuiszorg vlóóg het klerending deze donkere dagen voor kerst de deur uit. Alsof al mijn medehulpbehoevenden het hele jaar maar wat aangeklooid hadden met een halve arm, om nu ineens, op het eind van 2018 in te zien dat dit een verloren strijd was. Een jaar zonder aankleedstok geen volwaardig jaar.

Dus. Dankzij de eindejaarsopenbaring van half invalide Nederland wacht ik nu al een week op mijn aankleedstok die qua praktisch nut in mijn fantasie steeds grotere vormen begint aan te nemen. Zo kan ik er inmiddels al ramen mee openen, mokken aan hun oor mee uit de kast trekken,  de kat op zijn lazer geven als hij op veilige afstand aan mijn bank krabt en denkt; daar kan die invalide gek toch niet bij, de was uit de machine halen, eksters mee uit bomen jagen, enz, enz. Het is zelfs al een keer voorgekomen dat de aankleedstok mijn hele tuin winter-en-zomerklaar maakte nadat hij eerst een complete tentoonstelling van naïeve kunst uit de Oxazepamvallei had samengesteld in het Moma, waar ik als gastcurator natuurlijk voor was uitgenodigd, al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik toen iets teveel Naproxen had geslikt.  

Inmiddels zie ik telkens voor me hoe duizenden wonderstokken in wilde vaart over Nederland vliegen, terwijl evenzoveel een-of-halfarmigen ongeduldig in scheefhangende peignoirs voor het raam zitten te wachten.

De post is de wanhoop ook nabij. Elke ochtend krijg ik een mail waarin staat dat mijn pakket wegens kerstdrukte waarschijnlijk (weer) een dag vertraagd is. Wit/oranje busjes met uit het raam stekende aankleedstokken rijden paniekerig door het land heen en weer en overal vind je stokken -die soms zelfs tijdens het rijden door pakketbezorgers op goed geluk uit het autoraam worden geslingerd- in keurig aangeharkte voortuintjes terug. Het zou mij dan ook niets verbazen als de eerste dode van 2019 veroorzaakt gaat worden door een aankleedstok.

Afijn, hoe dit allemaal af gaat lopen weet niemand. Ik weet alleen dat het van de post afhangt dit jaar of ik er straks met kerst een beetje netjes bijzit.

Duim voor mij.